Struktura korekty prostej, umiejętnie stosowana w połączeniu z narzędziami Fibonacciego, daje traderowi istotną przewagę inwestycyjną oraz poprawia precyzję wejścia w pozycję.
Formacja AB=CD, bo o niej mowa, jest najprostszą i zarazem najbardziej znaną formacją cenową opartą na współczynnikach Fibonacciego. Te proste układy falowe, pojawiające się z wysoką częstotliwością na wykresach płynnych walorów, charakteryzują się dużą funkcjonalnością oraz posiadają ogromny potencjał prognostyczny.
Współcześnie za ojca struktur ABCD uważa się J. Kane’a. Dla wielu inwestorów jego książki na temat harmonic tradingu stanowią rewelacyjne pod względem merytorycznym źródło wiedzy, a ich publikacja wywarła ogromny wpływ na świat analizy technicznej. By właściwie wykorzystać ogromny potencjał struktur AB=CD należy prawidłowo przeprowadzić proces pomiarowy prowadzący do grupowania zniesień Fibonacciego. Pozwala to na potwierdzenie prawidłowości wyznaczonej struktury oraz określenie siły wsparcia/oporu znajdującego się w punkcie zwrotnym układu. Najczęściej formacją AB=CD jest dynamiczna struktura korekcyjna – zygzak.
Korekta prosta AB=CD
Wykorzystywana może być zarówno przez inwestorów jednosesyjnych, jak i graczy pozycyjnych, czy grających długoterminowo. Doskonale sprawdza się na każdym interwale czasowym, co stanowi potwierdzenie fraktalności rynku. Podstawą do otwarcia pozycji jest spełnienie określonych warunków w punkcie D, na poziomie którego podejmujemy decyzję kupna czy też sprzedaży danego waloru.
Budowa formacji jest bardzo prosta. Składa się ona z trzech fal. Dwie główne fale: AB oraz CD, zgodnie z Teorią Fal Elliotta możemy nazwać falami impulsu. Trzecia fala, jest falą korekcyjną, oznaczoną na schematach jako odcinek BC.
Reguły opisujące wzrostową formację AB = CD:
• Punkt A stanowi wyraźny szczyt, natomiast punkt B jest wyraźnym dołkiem.
• Punkt C leży pomiędzy punktami A i B. Punkt C w klasycznej formacji AB = CD znajduje się w okolicach 61,8%, 78,6% zniesienia fali AB. W czasie silnych trendów korekta BC stanowić może 38,2% lub 50% impulsu AB.
• Punkt D wyznacza kolejne minimum, które znajduje się poniżej punktu B. Najsilniejsza formacja występuje wtedy, gdy spełniony zostaje warunek AB = CD. Jednak dopuszczalne są sytuacje w których odcinek CD może liczyć 127,2% lub 161,8% długości odcinka AB.
• Dodatkowym potwierdzeniem są proporcje czasowe występujące pomiędzy odcinkami AB i CD. Największe szanse powodzenia mają formacje, w których długość impulsów jest równa, a także czas tworzenia jest zbliżony do siebie. Dodatkowym warunkiem wystąpienia formacji jest czas w jakim formuje się odcinek CD. Powinien on liczyć między 61,8%, a 161,8% czasu, w jakim powstawał odcinek AB.
Wykres 1 prezentuje idealny układ falowy AB = CD. Zgodnie z Teorią Fal Elliotta tego typu układ trzyfalowy możemy zaklasyfikować do struktur korekcyjnych – Zygzak. Jest to typowy przykład korekty w silnym trendzie wzrostowym.
Zgodnie z teorią układ korekcyjny składa się z trzech podfal niższego rzędu, co jest doskonale widoczne na załączonym wykresie. Dokonując projekcji cenowej możemy zaobserwować, iż fale AB oraz CD są identycznej długości, dlatego też stanowią niebywałą okazję do zajęcia odpowiedniej pozycji transakcyjnej na rynku. Schemat ten można również opisać za pomocą odpowiednich współczynników Fibonacciego i tak też: fala BC stanowi 78,6% fali AB natomiast fala kończąca korektę CD jest opisana za pomocą zewnętrznego zniesienia 127,2% fali BC.
Moment otwarcia długiej pozycji na rynku EURUSD potwierdzony jest również prowzrostową formacją świecową. W tym konkretnym przypadku zaobserwować mogliśmy wystąpienie formacji „objęcia hossy”. Jak sama nazwa wskazuje, na rynku przewagę osiągnęli kupujący i popyt na dany walor zwiększył się. Tego typu układy świec stanowią wspaniałe potwierdzenie tego, czy transakcja którą zawarliśmy na rynku jest słuszna czy też nie. Dla większości inwestorów wykres świecowy stanowi swego rodzaju filtr, który umożliwia ocenę oraz pokazuje zachowanie rynku w danej sytuacji.
Reguły opisujące spadkową formację AB= CD:
• Punkt A jest wyraźnym dołkiem, punkt B wyraźnym szczytem.
• Punkt C musi leżeć pomiędzy punktami A i C. Stanowi korektę impulsu cenowego,
której zniesienie wynosi najczęściej 61,8% lub 78,6% fali AB.
• Punkt D stanowi kolejny szczyt. Prawdopodobieństwo wystąpienia formacji zwiększa się, jeżeli mamy do czynienia z równością impulsów AB=CD. Odcinek CD może stanowić 127,2% lub 161,8% fali AB.
• Istotny wpływ mają również proporcje czasowe, które występują pomiędzy poszczególnymi falami. Odcinek CD powinien kształtować się od 61,8% do 161,8%
czasu, w którym powstawał impuls AB. Warto wspomnieć również, że najmocniejszymi formacjami są układy, w których spełniony jest warunek AB = CD, zarówno pod względem cenowym jak i czasowym.
Naszym celem jako inwestorów jest cierpliwe czekanie na sygnały płynące z rynku. Częstym błędem popełnianym przez aktywnych traderów jest chęć wyprzedzenia rynku i przewidywania przyszłości. Prawidłowe reagowanie na sytuację istniejącą na rynku zwiększa szansę powodzenia.
Wykres 2 obrazuje spadkową formację AB = CD. Układ ten jest niesamowicie ważny z uwagi na jego wewnętrzną budowę. Mianowicie, możemy zauważyć, iż główna formacja AB = CD składa się z mniejszej formacji tego samego typu. Jest to idealny przykład geometrii, która bardzo często pojawia się na rynkach. Podobnie jak to miało miejsce w poprzednim przykładzie, struktura AB = CD jest jedynie korektą w silnym trendzie (w tym wypadku spadkowym).
Fale korekcyjne są identycznej długości. Na końcu struktury korekcyjnej fali CD widoczna jest formacja świecowa „doji”, która zapowiada odwrócenie ruchu. Sama formacja informuje jedynie o tym, że dotychczasowe siły popytowe na rynku słabną i to sprzedający zaczynają dominować. Jak można dostrzec na przykładzie, w jednym obszarze grupują się aż trzy potencjalne sygnały odwrócenia. Jest to potencjalny obszar oporu, który zadziałał perfekcyjnie. Nastąpiło odbicie i trend główny pozostał kontynuowany. Ostatnim, lecz jakże ważnym potwierdzeniem są współczynniki Fibonacciego, które w tym przypadku idealnie opisały powstający układ falowy na wykresie.
Formacja cenowa AB = CD jest jedną z najczęściej występujących struktur cenowych. Analitycy techniczni uważają, iż jest to jeden z najskuteczniejszych układów, jaki może się pojawić na rynku. Pomiędzy długościami fal AB oraz CD występuje bezpośrednia relacja cenowa, która ukazuje jak istotna geometria jest widoczna w tym układzie. Pomiędzy relacjami poszczególnych fal występują ściśle określone zależności oparte na zniesieniach Fibonacciego. Koniec fali BC opisywany jest za pomocą wewnętrznych zniesień pierwotnego impulsu AB. Natomiast zewnętrzne zniesienie fali BC podpowiada, w jakim obszarze, na jakich poziomach cenowych wykres może zawrócić. Najczęściej wykorzystywanym współczynnikiem zewnętrznym jest 127,2% oraz 161,8% poprzedniej fali. Prawidłowe użycie zniesień pozwala na prawidłowe określenie punktów zwrotnych.
Korekta pędząca OneToOne
Podstawą zaprezentowanej w tym opracowaniu strategii jest struktura korekcyjna oparta na głównych poziomach siatki Fibonacciego oraz spełniająca szczególne warunki w zakresie zależności pomiędzy poszczególnymi odcinkami. Jest to jeden z częściej pojawiających się na wykresach układów, co przy akompaniamencie opisanych dalej podstawowych warunków jakie muszą wystąpić w jego otoczeniu, generuje wiele okazji inwestycyjnych z dużym prawdopodobieństwem sukcesu. O jaki układ chodzi?
Charakterystyka układu korekcyjnego
Korekta pędząca – bo o niej będziemy mówić – swoją charakterystyczną nazwę zawdzięcza postępowemu układowi kolejnych fal składających się na jej strukturę. Pierwszą falą formacji jest odcinek oznaczony jako AB. Zwracamy uwagę na jego kierunek – przeciwny do głównego ruchu wynikającego z panującej na rynku tendencji. Po osiągnięciu istotnego dołka (szczytu), zdefiniowanego na schemacie jako „B”, notowania powracają do pierwotnego kierunku osiągając kolejne lokalne ekstremum. Wyhamowanie notowań w punkcie „C” oraz zwrot kursu sugerować może tworzącą się na wykresie formację. Druga fala kształtującej się korekty, oznaczona została jako odcinek BC. Ostatnim etapem kształtowania się struktury jest fala CD. Należy zauważyć, że cechą charakterystyczną korekty pędzącej jest położenie ostatniego punktu formacji – „D”. Nie wybija on punktu zwrotnego „B” korekty zachowując w ten sposób trendowość wynikającą z utrzymania sekwencji coraz wyższych szczytów i dołków w trendzie wzrostowym
Geometria w korekcie
Zdefiniowanie trendu oraz rozpoznanie kształtującej się korekty to pierwsze czynności jakie należy wykonać rozpoczynając poszukiwania warunków właściwych do podjęcia decyzji inwestycyjnej. Kolejnym istotnym zadaniem jest prawidłowe rozpoznanie punktu zwrotnego „D”, który stanowi najlepsze miejsce dla otwarcia potencjalnej pozycji. Jest to jedno z najtrudniejszych zadań jakie stoją przed inwestorem oczekującym na właściwy moment do otwarcia pozycji.
Istnieje wiele metod pomagających w zdefiniowaniu końca korekty, koncentrując się jednak na samej strukturze formacji, bardzo istotne informacje płyną z zależności występujących pomiędzy poszczególnymi falami układu.
Szczególnie silną wymową charakteryzują się układy korekcyjne 1:1, czyli oparte na równości odcinków AB oraz CD. Powtarzalność tego typu struktur jest na tyle duża, że pozwala na wyszukiwanie właściwych setupów praktycznie każdego dnia. Są one również właściwe dla dowolnego przedziału czasowego, w zależności od potrzeb i preferencji inwestycyjnych Tradera.
W jaki sposób odnaleźć punkt zwrotny „D” oraz jak dokonywać pomiarów?
Pomiarów odcinka CD dokonać można przy wykorzystaniu prostych narzędzi dostępnych na platformie inwestycyjnej MetaTrader4. W tym wypadku warto posłużyć się liniami zasięgu Fibonacciego (Wstaw > Fibonacci > Zasięgi), które obok poziomów Fibonacciego stanowią podstawowe narzędzie pomiarowe.
Mierzenia długości ostatniej fali formacji dokonujemy poprzez odłożenie kolejnych punktów siatki (oznaczonych na poniższym wykresie jako 1,2,3) w punktach zwrotnych korekty, odpowiadających ekstremom A, B, C. Poziome linie opatrzone wartościami zasięgu wskazują potencjalne miejsce końca struktury. Dla nas istotne są układy, których zasięg wynosi FE 100%.
Lokalizacja, warunki, time-frame.
Jak zostało wspomniane już wcześniej, podstawowym zadaniem jakie
powinniśmy zrealizować przystępując do identyfikacji korekty jest określenie panującego trendu. Tylko dzięki zdefiniowaniu dominującego ruchu jesteśmy w stanie powiedzieć, czy rynek porusza się aktualnie w kierunku zgodnym z głównym impulsem, czy mamy do czynienia z chwilowym odreagowaniem w postaci ruchu korekcyjnego. Ta fundamentalna informacja pozwoli nam na poszukiwania punktów wejścia w pozycję w kierunku zgodnym z główną tendencją, co znacznie podniesie prawdopodobieństwo naszego sukcesu oraz zwiększy szansę na to, że znajdziemy się z naszą transakcją po właściwej stronie na rynku.
Ponadto, w zależności od przyjętego horyzontu inwestycji, warto posłużyć się przynajmniej dwoma przedziałami czasowymi. W przypadku daytradingu popularnie wykorzystywanym zestawieniem są dyferencjały H1 + M5/M15. Dla inwestorów preferujących dłuższy okres inwestycyjny mogą to być przedziały 4-godzinowe i dzienne. W takim wypadku dłuższy przedział wykorzystujemy do identyfikacji głównego trendu, krótszy posłuży nam do sprecyzowania momentu otwarcia pozycji. Zaprezentowane poniżej przykłady przedstawiają metodologię opartą na wykorzystaniu dwóch przedziałów czasowych w celu lokalizacji układu korekcyjnego oraz uzyskania potwierdzeń w postaci formacji świecowych na interwale niższym.
Jest to bardzo skuteczna metoda zwiększająca prawdopodobieństwo sukcesu w naszym tradingu.
Potwierdzenia
Jednym ze skutecznych potwierdzeń wzmacniających znaczenie poziomu wskazanego przez zasięg 100% są zniesienia Fibonacciego. Przy zastosowaniu metodologii opartej na korekcie pędzącej szczególne znaczenie wykazują trzy podstawowe zniesienia wewnętrzne: 38.2%, 50% oraz 61.8%. Zgrupowanie wskazanych poziomów z zasięgiem wskazującym położenie punktu „D”, potwierdzone dodatkowo układem formacji świecowych stanowi solidny grunt pod zajmowaną pozycję. Oczywiście nigdy nie wiemy, czy obserwowany ruch zatrzyma się we wskazanym przez otrzymane poziomy miejscu. Naszym zadaniem jest jednak poszukiwanie takich warunków, które pozwolą z dużym prawdopodobieństwem określić punkty zwrotne na rynku. To pozwoli nam uzyskać przewagę, która w ostatecznym rozrachunku przełoży się na osiągane wyniki. Poniższe przykłady przedstawiają wykorzystanie opisanego układu na różnych parach walutowych.
Przykład 1.
Pierwszy zaprezentowany przykład przedstawia sytuację na parze EURJPY. Na interwale godzinowym ukształtowana została korekta pędząca. Geometria odcinków AB=CD zaznaczona niebieskimi prostokątami wzmocniona została istotnym zniesieniem wewnętrznym 50%. Mierzenie fibo dokonane za pomocą siatki dostępnej na platformie MT4 (Wstaw > Fibonacci > Poziomy) zaznaczone zostało zgodnie ze wskazaniem przerywanej linii widocznej na wykresie – od punktu „B” (początek mierzenia oznaczony na siatce jako 100%) do „C” (koniec mierzenia oznaczony jako 0.0%). Wyznaczony w ten sposób poziom zwrotny „D” stanowi dla nas potencjalne miejsce otwarcia pozycji krótkiej. Wycinek notowań ukazany w ramce ponad wykresem prezentuje sytuację na niższym dyferencjale czasowym, na którym wyszukujemy formacji świecowych potwierdzających wyrysowany układ. W tym wypadku sprecyzowanie momentu wejścia w transakcję umożliwił interwał M5, na którym zaobserwować można popularną prospadkową formację spadającej gwiazdy. Warto również zauważyć, że zaznaczony na żółto obszar wskazał dodatkowe, jednak nie mniej ważne potwierdzenie – testowany kilkakrotnie obszar S/R. Posługując się dwoma przedziałami czasowymi otrzymaliśmy następujące potwierdzenia:
- geometrię 100% korekty pędzącej, – istotne zniesienie fibo 50%,
- formację objęcia bessy (H1) oraz spadającej gwiazdy (M5), – obszar S/R.
Przykład 2.
Kolejny przykład przedstawia parę GBPCHF z wyraźnym trendem wzrostowym. W tym wypadku potencjalny punkt „D” korekty pędzącej wskazuje potencjalne miejsce otwarcia pozycji długiej. Na wykresie H1 ponownie oznaczone zostały odcinki korekcyjne AB oraz CD. Odłożenie pierwszego niebieskiego prostokąta w miejscu ostatniej fali korekty (CD) pozwala potwierdzić geometrię 100% występującą w tej strukturze. Po uzyskaniu informacji o równości odcinków, wykorzystujemy narzędzie Fibonacciego. Ponownie rozkładamy siatkę od punktu „B” do wierzchołka „C”, obserwując położenie poszczególnych poziomów. Jak widać na wykresie poziom 61.8% grupuje się z zasięgiem 100% dla ostatniego odcinka korekty tworząc istoty dla notowań obszar cenowy. W tym miejscu grupuje się również zaznaczony na żółto S/R. Po uzyskaniu informacji na temat możliwego położenia punkt „D” oraz wyznaczeniu ważnych potwierdzeń moment zajęcia pozycji wskazać może sygnał płynący z formacji świecowych. W tym wypadku pomocny okazał się interwał M30, na którym uformowana została pro wzrostowa formacja młota.
Dokonując analizy powyższego waloru uzyskaliśmy następujące potwierdzenia:
- geometrię 100% dla korekty pędzącej,
- zniesienie Fibonacciego 61.8%,
- pro wzrostową formację młota, – obszar S/R.
Poziomy Take Profit.
Podobnie jak w przypadku pozostałych formacji ABCD poziomy TP ustawiamy w ważnych punktach wsparć i oporów. W zależności od przyjętego sposobu prowadzenia pozycji oraz zarządzania kapitałem. W tym wypadku dogodnym miejscem do realizacji wypracowanych zysków może być wierzchołek „C”.
Na koniec jeszcze kilka przykładów.
GBPCHF – M30
AUDUSD – M15
USDCAD – H1
USDCHF – H4
AUDUSD – M15
GBPUSD – M30
