Fundamentem prezentowanej zagrywki jest prosta struktura korekcyjna, jaką odnaleźć można na wykresach każdego dnia. Być może stosujesz lub stosowałeś w przeszłości strategię bazującą na korektach prostych i pędzących. Najpopularniejsze z nich, oparte o równość poszczególnych odcinków struktury, znane są inwestorom jako formacje typu AB=CD. My proponujemy nieco inne podejście.
Bardzo skutecznym, a jednocześnie mniej znanym zagraniem jest korekta oparta na wydłużonym odcinku CD, którego koniec definiuje zasięg FE 127.2%. Tego typu struktura jest bardzo często zastępczym scenariuszem dla kształtujących się i wybitych korekt 1:1. Niejednokrotnie powstają one w wyniku silnych ruchów w kierunku korekty, a w momencie ich formowania zaobserwować można długie, dynamiczne korpusy na tworzącym się odcinku CD. Oczywiście nigdy nie wiemy, czy obserwowany ruch, szczególnie dynamiczny, zatrzyma się we wskazanym przez zasięg 127.2% miejscu. Naszym zadaniem jest jednak poszukiwanie takich warunków, które pozwolą z dużym prawdopodobieństwem określić punkty zwrotne na rynku. To pozwoli nam uzyskać przewagę, która w ostatecznym rozrachunku przełoży się na osiągane wyniki. Jakie warunki powinny wobec tego zostać spełnione i w jaki sposób zlokalizować wspomnianą korektę na wykresie?
W kolejnych punktach przedstawiamy schematy oraz miejsca lokalizacji proponowanej struktury z uwzględnieniem zarówno korekt prostych jak i pędzących.
Schematy dla korekty o zasięgu 127.2%.
Pierwsze dwa schematy prezentują korektę prostą, dla której spełnione zostają założenia 1.272 AB=CD. Jak widzimy na rysunku, korekta złożona jest z trzech fal. Podobnie jak w przypadku każdej korekty prostej, należy zwrócić szczególną uwagę na momenty zwrotne formacji. Istotnym jest, by oznaczony na wykresie punkt „C” nie wybijał wierzchołka (dołka) „A”, będącego początkiem struktury. Jednocześnie zwracamy uwagę na najistotniejszy z punktu widzenia inwestora moment – punkt „D”, który jest ekstremalnym wierzchołkiem formacji wskazującym poziom wejścia w pozycję oraz powrót notowań do ruchu trendowego.
Pomiarów odcinka CD dokonać można przy wykorzystaniu prostych narzędzi dostępnych na platformie inwestycyjnej MetaTrader4. W tym wypadku warto posłużyć się liniami zasięgu Fibonacciego (Wstaw > Fibonacci > Zasięgi), które obok poziomów Fibonacciego stanowią podstawowe narzędzie pomiarowe.
Mierzenia długości ostatniej fali formacji dokonujemy poprzez odłożenie kolejnych punktów siatki (oznaczonych na poniższym wykresie jako 1,2,3) w punktach zwrotnych korekty, odpowiadających wierzchołkom A, B, C. Poziome linie opatrzone wartościami zasięgu wskazują potencjalne miejsce końca struktury. Dla nas istotne są układy, których zasięg wynosi FE 127.2%.
Drugim ważnym dla nas typem korekty, który podobnie jak opisana powyżej korekta prosta, przyjmując wartości zasięgu na poziomie 127.2% stanowi wartościowy sygnał transakcyjny, jest korekta pędząca. Podstawową różnicą definiującą obydwa układy jest umiejscowienie punktów zwrotnych „C” i „D”. Przeciwnie niż w przypadku omówionej powyżej struktury, w korekcie pędzącej wierzchołek „C” wybija początkowy punkt formacji „A” w kierunku zgodnym z trendem. Punkt „D”, który stanowi koniec ostatniej fali układu nie wybija poziomu wierzchołka (dołka) „B” stanowiąc jednocześnie potencjalny moment otwarcia pozycji.
Mierzenie stosunku długości odcinków AB oraz CD odbywa się na podobnej zasadzie jak w przypadku korekty prostej. Wykorzystując wskazane narzędzie zasięgów Fibonacciego, odkładamy kolejne punkty siatki w miejscach zwrotnych formacji (1-A, 2-B, 3-C). Linie poziomów wskazują nam wartość zasięgu ostatniego odcinka struktury.
Lokalizacja, warunki, time-frame.
Podstawowym zadaniem jakie powinniśmy zrealizować przystępując do identyfikacji korekty jest określenie panującego trendu. Tylko dzięki zdefiniowaniu dominującego ruchu jesteśmy w stanie powiedzieć, czy rynek porusza się aktualnie w kierunku zgodnym z głównym impulsem, czy mamy do czynienia z chwilowym odreagowaniem w postaci ruchu korekcyjnego. Ta fundamentalna informacja pozwoli nam na poszukiwania punktów wejścia w pozycję w kierunku zgodnym z główną tendencją, co znacznie podniesie prawdopodobieństwo naszego sukcesu oraz zwiększy szansę na to, że znajdziemy się z naszą transakcją po właściwej stronie na rynku.
Ponadto, w zależności od przyjętego horyzontu inwestycji, warto posłużyć się przynajmniej dwoma interwałami czasowymi. W przypadku daytradingu popularnie wykorzystywanym zestawieniem są dyferencjały H1 + M5/M15. Dla inwestorów preferujących dłuższy okres inwestycyjny mogą to być przedziały 4-godzinowe i dzienne. W takim wypadku dłuższy przedział wykorzystujemy do identyfikacji głównego trendu, krótszy posłuży nam do sprecyzowania momentu otwarcia pozycji. Zaprezentowane poniżej przykłady przedstawiają metodologię opartą na wykorzystaniu dwóch przedziałów czasowych w celu lokalizacji układu korekcyjnego oraz uzyskania potwierdzeń w postaci formacji świecowych na interwale niższym. Jest to bardzo skuteczna metoda zwiększająca prawdopodobieństwo sukcesu w naszym tradingu.
Pierwszy przedstawiony przykład prezentuje sytuację jaką mieliśmy okazję zaobserwować między 8 a 14 dniem października tego roku.
Na wykresie AUDUSD (interwał H1) ukształtowała się korekta pędząca, której odcinek CD osiągnął długość 127.2% fali AB. Wycinek notowań pokazany w ramce w prawym dolnym rogu, wskazuje na formację podwójnego dna jaka utworzyła się na niższym dyferencjale czasowym. Jak łatwo zauważyć, potwierdzenie to było trudne do zidentyfikowania na głównym wykresie. Posługując się dwoma przedziałami uzyskaliśmy w sumie 3 wartościowe sygnały, które mogły nam sugerować zbliżający się zwrot na rynku:
- Zasięg 127.2% na korekcie pędzącej
- Formacja objęcia hossy (H1 + M15)
- Podwójne dno
Dodatkowym i jednocześnie bardzo istotnym potwierdzenie wskazanym na wykresie jest zaznaczony na niebiesko poziom Fibonacciego. Mierzenie dokonane za pomocą siatki dostępnej na platformie MT4 (Wstaw > Fibonacci > Poziomy) zostało poprowadzone przez przyłożenie jej jednego końca (oznaczonego jako 100%) w punkcie „B” oraz drugiego (0.0%) w punkcie „C”. Jak możemy zaobserwować na przykładzie, w tym wypadku notowania zatrzymały się na wysokości zniesienia wewnętrznego 78.6%. Znajduje się ono niemal dokładnie na tym samym poziomie, który wyznaczony został przez zasięg 127.2%.
Przykład 2. ponownie przedstawia parę AUDUSD, tym razem jest to sytuacja z sierpnia 2012. Główny wykres bazuje na godzinowym interwale czasowym, który pozwolił na zlokalizowanie korekty prostej ukształtowanej w trendzie spadkowym.
Punkt „D” znajduje się na zgrupowaniu zasięgu 127.2% oraz zniesieniu wewnętrznym 88.6%. Dodatkowym potwierdzeniem jest formacja potrójnego szczytu, którą można zaobserwować w niższym przedziale czasowym. Wykres H1, pozwala również dostrzec formację objęcia bessy, która ostatecznie przyczyniła się do realizacji scenariusza zgodnego z wymową struktury.
Poziomy Take Profit.
Podobnie jak w przypadku pozostałych formacji ABCD poziomy TP ustawiamy w ważnych punktach wsparć i oporów. W przypadku korekty prostej, modelowy zasięg ruchu po osiągnięciu poziomu zwrotnego „D” wyznaczają kolejno punkty „C” oraz „A”. W zależności od przyjętego sposobu prowadzenia pozycji oraz zarządzania kapitałem są to obszary dogodne do ustawiania zleceń TP1 oraz TP2. W charakterystycznym układzie korekty pędzącej dogodnym miejscem do realizacji wypracowanych zysków może być wierzchołek „C”.
Jeszcze kilka przykładów:
Korekta pędząca 127.2%
Korekta pędząca 127.2%
Korekta prosta 127.2%
Korekta pędząca 127.2%
Korekta prosta 127.2%
